Perfumowy film noir – nocna jazda, której nie zapomnisz
Noc, deszcz i zapach perfum, które pachną jak wspomnienie – to nie recenzja, to film noir zamknięty we flakonie.
-
-
Ojciec, którego cień noszę w sobie
Opowieść o ojcu, którego brak był głośniejszy niż obecność – i o drodze, na której uczę się być innym, ale nie idealnym ojcem.
-
Cztery flakony. Cztery utwory. Jeden rytm skóry.
Zawsze czułem zapachy jak dźwięki. Niektóre perfumy nie pachną. One grają.
-
Nie pachnę. Pamiętam.
Niektóre perfumy nie pachną. One pamiętają.
-
Gdzie kończy się indywidualność, a zaczyna ucieczka?
Czy naprawdę jesteś sobą, czy tylko dobrze uciekasz przed tym, kim nie chcesz być?
-
To, co nigdy nie powinno się wydarzyć, a jednak zostaje
Niektóre drogi prowadzą donikąd, ale to właśnie na nich zostawiamy najwięcej siebie.
-
Kim jestem, kiedy nikt nie patrzy?
Nie muszę być jak ojciec ani jak matka – jestem sobą, choć w środku czasem mieszka nas dwóch.
-
Zapachy, które mnie stworzyły
Niektóre zapachy nie tylko zostają w pamięci – one budują to, kim jesteś.
-
Zapach asfaltu, denim i dźwięk przewijanej kasety – rzeczy, które się nie starzeją
Kilka rzeczy nigdy nie wychodzi z mody – asfalt po deszczu, jeans z przetarciami i dźwięk przewijanej kasety
