The War on Drugs – Thinking of a Place

“I’m moving through the dark of a long black night”

Delikatność syntezatorów, miękka perkusja i snujące się partie instrumentalne sprawiają, że całość wydaje się płynąć we mnie sennie.
Pierwsze dźwięki gitary brzmią jak coś odległego, jakbym wsłuchiwał się w echo własnych wspomnień. Jest w tym coś znajomego, ale nieuchwytnego – tak jak zapach deszczu na asfalcie albo blask świateł miasta odbijający się w szybie, gdy jedziesz nocą i nie możesz zasnąć. To utwór, który mówi więcej ciszą między dźwiękami niż samą muzyką, a mimo to każda nuta trafia prosto tam, gdzie trzeba.

Z każdym kolejnym akordem piosenka staje się coraz bardziej jak droga – długa, nieśpieszna, wijąca się przez krajobrazy, które jednocześnie zachwycają i niepokoją. To nie jest utwór, który śpiewam pod prysznicem czy w aucie z radiem na full. To bardziej rozmowa, którą prowadzę sam ze sobą podczas spaceru w samotności. Myślę o tym, gdzie byłem, dokąd zmierzam i czy to wszystko w ogóle ma jakiś większy sens.

“Nie wszystko musi być jasne, czasami wystarczy, że jest”

Co sprawia, że ten utwór tak do mnie przemawia? Może to ta melancholia, która jest tu piękna, ale nie przytłaczająca. To nie smutek, to coś głębszego – jakby gość śpiewał o tych wszystkich chwilach, które definiują nas bardziej, niż chcemy przyznać. Jakby czas przestał się liczyć, a jedyne, co się liczy, to to, co w danym momencie czujesz.
To utwór_tęsknota za czymś nieuchwytnym, być może za osobą, za miejscem, za chwilą, która minęła, ale zostawiła ślad. To też swoisty hołd dla przeszłości.