Mortel Noir – zapach, który zna ciemność
Z ciemności. Na skórze.
Mortel Noir – zapach, który zna ciemność
Są takie zapachy, które nie pytają, czy jesteś gotów.
One po prostu przychodzą – jak cień za plecami, jak sen, który zostaje w tobie długo po przebudzeniu.
Mortel Noir nie wita się grzecznie. On przejmuje przestrzeń.
Zaczyna od pieprzu – ostrego jak myśl, która nie daje spokoju. Wchodzi głęboko, bez ostrzeżenia. Potem pojawia się kadzidło – dymne, lepkie, niemal cielesne. Nie pachnie jak świątynia. Pachnie jak wewnętrzne przejście. Jak moment, w którym zamykasz oczy i idziesz głębiej.
“To nie jest zapach, który się nosi. To zapach, którym się stajesz.”
Ciemność jako wybór
Z Mortel Noir dzieje się coś osobliwego. Nie czuję się w nim przebierany. Nie czuję się udekorowany.
Czuję się… scalony.
Jakby wszystkie moje warstwy – te dzikie, duchowe, emocjonalne – znalazły wspólny język.
Jakby zapach przywracał rytm, który znałem od zawsze, ale który zagłuszyło światło codzienności.
To zapach, który nie boi się ciszy.
Nie szuka atencji. On prowadzi w głąb.
Rytuał obecności
Mortel Noir pachnie jak nocne palenie ziół przy otwartym oknie.
Jak czarne ubrania, które nie mają metek, bo nie muszą niczego udowadniać.
Jak modlitwa bez słów. Jak spojrzenie w lustro i moment, w którym nie uciekasz wzrokiem.
To nie jest klasyczna elegancja.
To sakralna cielesność. Coś pomiędzy przyjemnością a transem.
Dym, który nie unosi się do nieba, tylko osiada na skórze. I zostaje.
Archetyp cienia
W tym zapachu jestem kimś, kto nie musi rozświetlać mroku, bo potrafi w nim oddychać.
Nie ma tu miejsca na krzyk. Jest głos, który brzmi z głębi.
Jestem nim, gdy milczę.
Gdy wiem więcej, niż mówię.
Gdy moje spojrzenie jest bardziej bezpośrednie niż każde słowo.
Gdy moje ciało pachnie tak, jakbym właśnie przeszedł przez rytuał, z którego nie wychodzi się taki sam.
Mortel Noir nie jest o tym, co mam na sobie.
Jest o tym, co noszę w sobie.
“To nie jest zapach, który się nosi. To zapach, którym się stajesz.”
Pachnie mną.
